مقدمه: هیپربیلی روبینمی یافته شایع و اکثرا خوش خیم نوزادان است ولی بیلیروبین در غلظت های بالا و تحت شرایط خاص در شیرخوار نوروتوکسیک می باشد و ممکن است باعث کرن ایکتروس در نوزادان شود. روش استاندارد برای تعیین شدت زردی، اندازه گیری بیلی روبین سرم می باشد که مستلزم نمونه گیری از ورید محیطی است که این کار باعث تحمیل استرس و درد به نوزاد و هم باعث صرف هزینه وقت می گردد. اندازه گیری غیر تهاجمی غلظت بیلی روبین از راه پوست، یک روش جایگزین برای تعیین میزان بیلی روبین سرم می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه بیلیروبین اندازه گیری شده از طریق پوست به وسیله بیلیروبینومتر JH20-1 با بیلیروبین سرم بود.روش بررسِی: این مطالعه از نوع مشاهده ای تحلیلی و به روش آینده نگر بر روی 100 نوزاد ترم از فروردین لغایت آبان ماه 1385 انجام شد. در ابتدا نوزادان توسط محقق معاینه و از نظر بالینی میزان بیلی روبین تخمین زده می شد و سپس نمونه خون جهت اندازه گیری بیلیروبین سرم ارسال شده و همزمان توسط بیلی روبینومتر JH20-1 میزان بیلی روبین در 2 ناحیه پیشانی و استرنوم اندازه گیری می شد. در این مطالعه ضریب همبستگی بیلی روبین بیلی روبینومتر و بیلی روبین از طریق بالینی با بیلیروبین سرم اندازه گیری شده به وسیله آزمایشگاه مقایسه گردید.نتایج: 57 نوزاد پسر و 43 دختر در این مطالعه بررسی شدند. میانگین بیلی روبین آزمایشگاه 13.35 و میانگین بیلی روبین بیلی روبینومتر در ناحیه پیشانی 12.95 و در ناحیه استرنوم 12.49 بود که این سه مورد تفاوت چندانی با همدیگر نداشتند. ضریب هم بستگی بیلی روبینومتر در ناحیه پیشانی با آزمایشگاه برابر 0.773 و بیلی روبینومتر در ناحیه استرنوم با آزمایشگاه برابر 0.731 بود. در مقادیر بالاتر از 12 میلی گرم در دسی لیتر (cut-off point) ویژگی افزایش و حساسیت کاهش و در مقادیر کمتر از 12 حساسیت افزایش و ویژگی کاهش می یابد و ضریب هم بستگی بیلیروبین آزمایشگاه و مشاهده بالینی معادل 0.731 بود.نتیجه گیری: استفاده از بیلی روبینومتر JH20-1 در نوزادان ترم جهت اندازه گیری بیلی روبین در مقایسه با بیلیروبین سرم قابل قبول می باشد و بیلی روبین اندازه گیری شده به وسیله بیلی روبینومتر در ناحیه پیشانی به بیلیروبین سرم نزدیک تر است. اما در بیلیروبین بالاتر از 12 حساسیت کاهش می یابد و قابل اعتماد نیست.

زمینه و اهداف: یرقان نوزادی یکی از شایعترین مشکلات در طی دوره نوزادی است. این مطالعه با هدف تعین ارتباط بیلی روبین توتال اندازه گیری شده از طریق پوست با(Bilichek)  با مقادیر سرمی آن با دو روش دیازو و اسپکتروفوتومتریک طراحی و اجرا شده است. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی توصیفی، تحلیلی که بر روی گروهی از نوزادان ترم و نزدیک به ترم مبتلا به زردی از آبان 1385 تا آذر 1386 انجام گرفت، بیلی روبین توتال این نوزادان با سه روش دیازو، اسپکتروفتومتری و بیلی چک تعیین گردید. نتایج جمع آوری شده بوسیله روشهای آماری مجذور کا و ضریب پیرسون مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: از 85 نوزاد مورد مطالعه 47 نفر مذکر و 38 نفر مونث بودند. میانگین سطح بیلی روبین توتال در سه روش دیازو، اسپکتروفتومتری و بیلی چک به ترتیب (16.74±4.39)، (16.16±4.57) و (14.73±3.48) بود. رابطه خطی معنی دار مستقیمی بین بیلی روبین توتال چک شده با سه روش بیلی چک، دیازو و اسپکتروفوتومتری وجود داشت (P<0.001). حساسیت روش بیلی چک در مقایسه با روش دیازو (بعنوان استاندارد طلایی) 94.82 درصد، ویژگی آن 44.5 درصد، ارزش اخباری مثبت و منفی آن به ترتیب 78.57 درصد و 80 درصد بود. نتیجه گیری: روش اندازه گیری بیلی روبین از ورای پوست با بیلی چک یک روش ساده و با دقت بالا در تعیین سطح بیلی روبین توتال نوزادان می باشد.

اولین اقدام تشخیصی برای بیمار مبتلا به پلورال افیوژن، افتراق مایع جنبی اگزودا از ترانزودا می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر نسبت بیلی روبین مایع پلور به بیلی روبین سرم و مقایسه آن با سه معیار پروتیین، (LDH) lactic dehydrogenase و کلسترول مایع پلور در در تشخیص اگزودا از ترانزودا می باشد. مطالعه به صورت آینده نگر در 50 بیمار مبتلا به پلورال افیوژن انجام شد. 34 نفر پلورال افیوژن اگزوداتیو و 16 نفر پلورال افیوژن ترانزوداتیو داشتند. ارتباط نسبت بیلی روبین مایع پلور به بیلی روبین سرم مساوی یا بیشتر از 0.6 با اگزودا بودن مایع که به وسیله سه معیار دیگر ودر رابطه با اتیولژی ثابت شده بیماری به دست آمد، از نظر آماری قابل ملاحظه بود. حساسیت، اختصاصی بودن و ارزش پیش بینی مثبت (positive predictive value - PPV ) و منفی (negative predictive value - NPV ) و کار آیی به ترتیب 76%، 87%، 93%، 63%، 87%بود. بنابراین نسبت بیلی روبین مایع پلور به بیلی روبین سرم (bilirubin ratio) می تواند در افتراق اگزودا از ترانزودا موثر باشد. علاوه بر آن اندازه گیری نسبت بیلی روبین مایع پلور به بیلی روبین سرم ارزانتر (cost effective) و بیشتر در دسترس می باشد

سابقه و هدف: بیلی روبین متری پوستی (TCB) در جمعیتها و نژادهای مختلف نتایج متفاوت داشته است. در این مطالعه قدرت این روش با استفاده از نور برگشتی از پوست ناشی از جذب شعاع نوری توسط بیلی روبین رسوب شده در بافت بینابینی الاستینی محاسبه شد.روش بررسی: 525 نمونه از 260 نوزاد بررسی شد. ابتدا نوزادان در 26±6 ساعت اول تولد معاینه شدند و در صورت داشتن شرایط ورود به مطالعه، ریسک فاکتورهای زردی تعیین می شد و سپس TCB با دستگاه (Billi Check) ارزیابی و نتیجه ثبت می شد. به فاصله نیم ساعت، 1 سی سی خون جهت اندازه گیری سطح بیلی روبین سرمی (TSB) با روش استاندارد به آزمایشگاه ارسال می شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون کای دو و آزمون دقیق فیشر استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه 63 نوزاد (24.2%) با زردی شدید (بالای صدک 95 ساعت/ سن) نیاز به فتوتراپی پیدا کردند. روش TCB از حساسیت 92.1%، اختصاصیت 92.4%، قدرت پیشگویی کنندگی مثبت 79.5%، قدرت پیشگویی کنندگی منفی 97.3% برخوردار بود.نتیجه گیری: در بررسی انجام شده، TCB برای شناسایی نوزادان در معرض خطر زردی شدید مناسب می باشد. این روش می تواند جایگزین مناسب برای TSB در بیلی روبین کمتر از 15 میلی گرم در دسی لیتر باشد.

سابقه و هدف: ایکتر از بیماری های شایع دوران نوزادی است. اندازه گیری بیلی روبین سرم برای نوزادان دردناک بوده و منجر به افزایش ریسک عفونت در آنها می شود. لذا، یافتن روش های غیرتهاجمی با دقت بالا مورد توجه محققین است. در این مطالعه ارتباط بین بیلی روبین جلدی با بیلی روبین سرم قبل و حین از فوتوتراپی در نوزادان ایکتریک مورد بررسی قرار می گیرد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی 200 نوزاد ایکتریک ترم 1 تا 7 روزه مراجعه کننده به بخش نوزادان بیمارستان شهید بهشتی کاشان از تاریخ تیر تا دی ماه 90 وارد مطالعه شدند. از کلیه نوزادان در بدو ورود و 8 ساعت پس از شروع فوتوتراپی یک نمونه خون وریدی همراه بیلی روبین جلدی از ناحیه پیشانی و استرنوم گرفته شد و سپس همبستگی داده ها مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: از مجموع 200 نوزاد، 102 نوزاد دختر و 98 نوزاد پسر بودند و میانگین سن آنها 4.5±1.7 روز بود. ضریب همبستگی میان بیلی روبین سرم قبل از فوتوتراپی با بیلی روبین اندازه گیری شده از پیشانی 0.83 و با بیلی روبین اندازه گیری شده از استرنوم 0.71 به دست آمد که هر دو معنی دار بو د (P<0.001). ضریب همبستگی میان بیلی روبین سرم پس از فوتوتراپی با بیلی روبینومتری جلدی از پیشانی نیز 0.76 و با استرنوم 0.49 بود (P<0.001).نتیجه گیری: بیلی روبینومتری جلدی جایگزین مناسبی جهت ارزیابی بیلی روبین سرم در نوزادان ایکتریک ترم نیازمند درمان می باشد و از بیلی روبین جلدی به ویژه از پیشانی می توان در غربال گری نوزادان مبتلا به زردی و پیگیری آنها در حین فوتوتراپی استفاده نمود.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی ارزش سطوح افزایش یافته گلبول های سفید خون، پروتئین واکنشی C و نیز بیلی روبین در تشخیص آپاندیسیت حاد می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر تمامی بیمارانی (189 نفر) که در بازه زمانی یک سال در بیمارستان های آموزشی شهرستان خرم آباد با تشخیص آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی قرار گرفتند، بدون در نظر گرفتن محدوده سنی وارد مطالعه شدند. که پس از در نظر گرفتن معیارهای خروج از مطالعه تعداد 149 نفر مورد ارزیابی قرار گرفتند. در کلیه بیماران علاوه بر آزمایشات روتین، اندازه گیری پروتئین واکنشی سی (CRP) و نیز بیلی روبین انجام گردید. عمل جراحی بر مبنای معیار آلوارادو انجام پذیرفت. پس از عمل نیز بر اساس نتیجه پاتولوژی بیماران به سه گروه آپاندکتومی مثبت، آپاندکتومی منفی و آپاندیسیت پرفوره تقسیم شده و نتایج حاصل در سه گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از مجموع 149 بیمار تعداد 89 نفر (59.73 درصد) مذکر و تعداد 60 نفر (40.27 درصد) مونث بودند. میانگین سنی بیماران نیز 28.1±12.7 سال به دست آمد. با بررسی پاتولوژی مشخص گردید که 20 نفر (13.4 درصد) از بیماران تحت آپاندکتومی منفی قرار گرفته بودند و مثبت بودن عمل آپاندکتومی در 129 نفر (86.6 درصد) از بیماران مشاهده شد که از آن میان پرفوره بودن آپاندیس در 23 نفر از آنان توسط نتایج هیستوپاتولوژی مورد تایید قرار گرفت. در این بررسی اختلاف آماری معناداری بین دو گروه با آپاندکتومی مثبت و آپاندکتومی منفی از لحاظ سطح پروتئین واکنشی سی، میانگین تام گلبول های سفید خون و نیز میانگین سطوح بیلی روبین مشاهده شد (P<0.001). به علاوه بیشترین حساسیت تشخیصی آپاندیسیت مربوط به پروتئین واکنشی سی با حساسیت 80.1 درصد و بیشترین ویژگی و ارزش اخباری مثبت مربوط به بیلی روبین با ویژگی 81.3 درصد و ارزش اخباری مثبت 92.5 درصد بود.

مقدمه: زردی نوزادی از مشکلات شایع دوران نوزادی است که منجر به مشکلات عدیده ای از قبیل انسفالوپاتی ناشی از ها یپر بیلی روبینمی , کرن ایکتروس و مرگ می شود. با توجه به اهمیت تشخیص زودهنگام هیپر بیلی روبینمی مطالعه حاضر جهت تعیین سطح بیلی روبین توتال بند ناف در نوزاد و مقایسه با بیلی روبین 3 روز بعد از تولد در بیمارستان کوثر قزوین انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی آینده نگر تعداد 100 نوزاد سالم و ترم متولد شده در زایشگاه بیمارستان کوثر مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها در چک لیست حاوی متغیر ها ی مورد بررسی در مادر (گروه خونی، سابقه مصرف دارو) و اطلاعات نوزاد (نام، جنس، وزن تولد، سن حاملگی، نوع تغذیه، آپگار، میزان بیلی روبین خون بندناف و میزان بیلی روبین سرم روز سوم پس از تولد) با اخذ رضایت آگاهانه، جمع آوری شده و نمونه خون بند ناف جهت اندازه گیری میزان بیلی روبین و تعیین گروه خونی نوزاد و نیز نمونه خون وریدی در روز سوم پس از تولد گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ها ی توصیفی و تحلیلی استفاده شد (p<0. 05). نتایج: میانگین سطح بیلی روبین توتال و مستقیم در نوزادان به ترتیب در روز تولد 0. 9±, 2. 8 و 0. 10±, 0. 31 و در روز سوم 2. 53±, 13. 13 و 0. 14±, 0. 29 میلی گرم بر دسی لیتر بود. همچنین میزان آلبومین بند ناف ±, 0. 643. 2 گرم بر دسی لیتر گزارش گردید. میانگین سطح بیلی روبین توتال هنگام تولد و روز سوم بین دختر و پسر تفاوت معنی داری نداشت(p. value=0. 92). از میان متغیر ها ی کمی مورد مطالعه سن مادر با سطح بیلی روبین توتال بند ناف همبستگی معنی دار و مستقیم (p. value=0. 04) و میزان سطح بیلی روبین توتال روز سوم تولد با تعداد سقط همبستگی معنی دار و مستقیم نشان داد(p. value=0. 05). همچنین میزان سطح بیلی روبین توتال بند ناف و روز سوم تولد با میزان آلبومین همبستگی معکوس نشان داد. در این مطالعه سطح بیلی روبین توتال بند ناف با بیلی روبین توتال در روز سوم همبستگی معنی دار نشان داد (p. value=0. 02). نتیجه گیری: نوزادان در معرض خطر نیاز به پیگیری دقیق تر از نظر زردی دارند چراکه تشخیص به موقع و با درمان بسیار ساده میتوان موجب کاهش خطرات احتمالی زردی نوزادی شد. مطالعه حاضر نشان داد که سطح بیلی روبین توتال بند ناف در مقایسه با بیلی روبین 3 روز بعد از تولد میتواند به عنوان یک معیار تشخیصی مناسب جهت پیگیری دقیق نوزادان در معرض خطر زردی استفاده کرد.

زمینه و هدف: زردی از مشکلات شایع نوزادان است که در موارد شدید به کرنیکتروس منجر می شود. از آنجایی که تشخیص و درمان به موقع زردی در پیشگیری از عوارض آن اهمیت دارد، ارزیابی بیلی روبین پیش از ترخیص نوزاد ضروری است. روش های تشخیصی مختلفی برای اندازه گیری سطح بیلی روبین وجود دارد. از این رو این مطالعه با هدف مقایسه روش اندازه گیری پوستی بیلی روبین با اندازه گیری بیلی روبین سرم با اسپکتروفتومتری برای غربالگری زردی نوزادان ترم پیش از ترخیص از بیمارستان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مشاهده ای تحلیلی بر روی 600 نوزاد سالم، با وزن تولد حداقل g 2000 و سن حاملگی حداقل 35 هفته از مهر 1391 تا اسفند 1391 در بیمارستان حافظ شیراز انجام شد. بیلی روبین نوزادان با دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی با دستگاه بیلی چک دارای طول موج های چندگانه اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: آزمون آماری همبستگی معناداری را بین دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی نشان داد (63/0r=)، (05/0P<). بین بیلی روبین اندازه گیری شده با هر یک از دو روش در گروه های مختلف جنسی (896/0=P)، وزن تولد (419/0=P) و نوع تغذیه (323/0=P) اختلاف معنادار مشاهده نشد، ولی در گروه های مختلف سن حاملگی و سن پس از تولد اختلاف معنادار شد (0001/0>P). همچنین یافته ها ارتباط معناداری را بین دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی در متغیرهای دموگرافیک نشان داد (0001/0>P). نتیجه گیری: به طورکلی روش اندازه گیری پوستی، بیلی روبین را کمتر از روش سرمی تخمین می زند و این اختلاف در نوزادان با سن حامگی و سن پس از تولد کمتر، قابل توجه تر می باشد.

زمینه و اهداف: هیپر بیلی روبینمی یکی از مشکلات شایع دوران نوزادی است که ممکن است با مشکلات عصبی تکاملی در سنین بعدی همراه گردد. ریسک فاکتورهای متعددی برای بروز انسفالوپاتی بیلی روبین شناخته شده که یکی از مهمترین آنها مقدار بیلی روبین توتال و نسبت بیلی روبین به آلبومین می باشد. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط تکامل شناختی شیر خواران با شدت هیپربیلی روبینمی نوزادی و نسبت بیلی روبین به آلبومین در دوره نوزادی انجام گرفت. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی 186 نوزاد که با هیپر بیلی روبینمی بالای 18 میلی گرم در دسی لیتر مراجعه و تحت درمان با فتوتراپی یا تعویض خون قرار گرفته بودند انتخاب و تحت بررسی قرار گرفتند. مقادیر بیلی روبین توتال سرم و مقدار آلبومین ونسبت بیلی روبین به آلبومین در آنها تعیین گردید. این نوزادان بعد از ترخیص در سنین 4 و 8 و 12 ماهگی با استفاده از پرسشنامه ASQ، Ages & Stages Questionnaires در 5 حیطه تکاملی پیگیری شدند. یافته ها: در مجموع 164 نوزاد فتوتراپی و 22 نوزاد تعویض خون شده بودند. متوسط نسبت بیلی روبین به آلبومین در نوزادان تعویض خون شده 6.6 و در نوزادان فتوتراپی شده 5 بود (P<0.001). در 5 شیرخوار (2.8%) از نوزادان پیگیری شده نمره ASQ در دو حیطه کمتر از حد طبیعی بود. در سن 8 ماهگی در نوزادان با نسبت بیلی روبین به البومین کمتر از 7 نمره ASQ در حیطه برقراری ارتباط 7.3±51.8 و در نوزادانی که نسبت بیلی روبین به البومین بالای 7 داشتند نمره اخذ شده در این حیطه 10.9±47.1 بود (P<0.03). در سن 12 ماهگی، نوزادانی که بیلی روبین توتال زیر 25 میلی گرم در دسی لیتر داشتند دارای نمرات اخذ شده در حیطه برقراری ارتباط، 8±48.4 و در نوزادانی که بیلی روبین توتال بالای 25 میلی گرم در دسی لیتر داشتند نمرات کسب شده در این حیطه 9.8±44.2 بود (P<0.05). در سایر موارد بین مقادیر بیلی روبین توتال سرم و نسبت بیلی روبین به آلبومین با نمرات اخذ شده در حیطه های تکاملی در سنین 4 و 8 و 12 ماهگی رابطه معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: درمطالعه حاضر نوزادانی که نسبت بیلی روبین به آلبومین بالایی داشتند در سن 8 ماهگی در حیطه برقراری ارتباط نمره پایین تری داشتند. در نوزادانی که بیلی روبین توتال بالاتری داشتند در 12 ماهگی نمره کمتری در حیطه برقراری ارتباط داشتند. مطالعات بیشتری برای تعیین ارتباط بیلی روبین توتال و نسبت بیلی روبین به آلبومین با سایر حیطه های تکاملی مورد نیاز است.